ورزش زنان شامل آماتور و همچنین ورزش های حرفه ای زنان در تمام انواع ورزش ها می باشد. مشارکت و محبوبیت آن ها در امور ورزشی به طور چشمگیری در قرن بیستم افزایش یافته است، به ویژه سه ماهه آخر قرن، منعکس کننده تغییرات جدیدی در جوامع مدرن که بر برابری جنسیتی تأکید دارند می باشد. اگر چه سطح مشارکت و عملکرد هنوز هم در کشور در سطح ورزشی بسیار متفاوت است، اما امروزه ورزش زنان به طور گسترده در سراسر جهان پذیرفته شده است، مانند اسکیت، ورزشکاران زن رقیب یا غالب از همتایان مرد خود هستند. در بسیاری از ورزش ها، زنان معمولا در شرایطی برابر با مردان رقابت نمی کنند.
اگر چه افزایش مشارکت زنان در ورزش افزایش یافته است، هنوز اختلاف زیادی وجود دارد. این تفاوت ها در سراسر جهان رایج هست و همچنان مانع از برابری در ورزش می شوند. بسیاری از نهادها و برنامه ها همچنان محافظه کارانه عمل می کنند و به برابری جنسیتی در ورزش کمک نمی کنند.
ورزش زنان در کشورهای مختلف مورد بحث چندوچون
ورزش زنان در کانادا
ورزش ها در فرهنگ کانادایی یکی از اولویت های مهم هستند اما زنان مدت ها به وضعیت درجه 2 رسیده اند. همچنین اختلافات منطقه ای در کانادا وجود دارد، در حالی که استان های شرقی بر بازی دخترانه بسکتبال تاکید داشتند، استان های غربی قوانین یکسان را ترجیح می دادند. ورزش های دخترانه و زنانه به طور سنتی توسط یک سری عوامل کاهش یافته است: هر دو از لحاظ تاریخی و میزان علاقه مشارکت کمتری دارند. زنان زیادی در سمت های رهبری در دانشگاه های دولتی، دانشجویان و یا در زمینه های ورزشی حضور داشتند و تعداد زیادی از مربیان زن بودند.
رسانه ها بر ورزش مردان به عنوان تظاهرات مردانگی تأکید کردند، و این نشان می دهد که زنان به طور جدی به ورزش علاقه مند هستند و تمایل دارند از خطوط جنسیتی عبور کنند و نیروهای ورزشی مردانه به طور فعال خصمانه هستند. فمینیست های دائمی ورزش را رد می کنند و از آنها به عنوان عاملی غیر قابل قبول حمایت می کنند. اما زنان با دوچرخه سواری شروع به کار کردند؛ آنها به فضاهای جنسیتی جدید در آموزش، کار و ورزش رفته اند. دهه 1920 برای زنان، از جمله زنان جوان کانادا علاوه بر پیشگامان نژادپرستانه طبقه متوسط، موفقیتی بالا را نشان داد.
ورزش زنان در بریتانیا
بریتانیا یک سری از ورزش های بزرگ بین المللی را شامل می شود: فوتبال، رگبی (اتحادیه و لیگ)، کریکت، نت بال، دارت، گلف، تنیس، تنیس روی میز، بدمینتون، اسکواش، بولینگ، بیس بال، قایقرانی مدرن، هاکی، بوکس ، اسنوکر، بیلیارد و پیچش یا حلقه زنی. در قرن 19، زنان به طور عمده در “بازی های جدید” شرکت کردند که شامل گلف، تنیس روی زمین، دوچرخه سواری و هاکی بود. در حال حاضر، زنان نیز در سطح حرفه ای / بین المللی در فوتبال، راگبی، کریکت و netball شرکت می کنند. از اواخر دهه 1980، زنان در ورزش فعالیت موثر تری داشتند، یک سازمان غیر انتفاعی، امیدوار است که ورزش را به نفع زنان و دختران در انگلیس تبدیل کند.
ورزش زنان در ایالت متحده آمریکا
در سال 1972، هنگامی که کنگره قانون اساسی، IX را بخشی از قانون حقوق مدنی 1964 دانست، در سال 1972، ورزش زنان در ایالات متحده تقویت شد. Title IXمی گوید: “هیچ شخصی نباید بر مبنای جنسیت، از شرکت در آن منع شود، یا از مزایای برنامه های آموزشی یا فعالیت های دریافتی مالی فدرال محروم شود …” به عبارت دیگر، عنوان IX ممنوعیت تبعیض جنسیتی در مدرسه هایی است که صندوق های فدرال را از طریق کمک های مالی، کمک هزینه تحصیلی یا حمایت دیگر برای دانشجویان دریافت می کنند.
این قانون بیان می کند که صندوق های فدرال می توانند از مدرسه ای که در تبعیض جنسیتی عمدی در ارائه برنامه های درسی، مشاوره، حمایت دانشگاهی یا فرصت های تحصیلی عمومی شرکت می کنند، خارج شوند. این شامل ورزش های بین مدرسه ای و یا باشگاهی می شود. این قانون از قانون آموزش و پرورش مستلزم آن است که هر دو ورزشکار زن و مرد دارای امکانات مساوی و منافع برابر هستند. مزایای برابر عبارتند از الزامات مانند تجهیزات برابر، لباس، لوازم، آموزش، تمرین، کیفیت مربیان، جوایز، cheerleaders و باندهای بازی و…
نبرد برای برابری
بازی های المپیک 2012 لندن اولین بازی هایی بودند که در آن زنان در هر مسابقه رقابت کردند. مبارزه برای زنان برای به دست آوردن برابری در سطح ملی و در لیگ حرفه ای، از لحاظ پرداخت و بودجه بهتر، ادامه دارد؛ با این حال هنوز هم ورزش ها همچنان تحت تأثیر مردان،از لحاظ مالی و جهانی قرار دارند. جنسیت همچنان یک عامل انتخابی و اصلی در تعیین اینکه آیا زنان به اندازه مردان توانا هستند یا نه می باشد. خصوصیات منفی جنسیتی مانند مردانگی و زنانگی به عنوان عامل تصمیم گیری برای انجام ورزش ها توصیف شده است و غالبا به عنوان مبحث قابل قبول بودن حقوق ورزشی است.
ورزش زنان مسلمان
زنان مسلمان در ورزش کمتر از زنان غیر مسلمان غربی مشارکت دارند. این به ویژه برای زنان در جوامع عربی زیاد دیده است. سنت های مدیتیشن اسلامی در لباس و الزامات ورزشی زنان در یک محیط جنسی یکسان، مشارکت در مباحث ورزشی را برای مؤمنان سخت تر می کند. فقدان در دسترس بودن مناسب لباس ورزشی و امکانات ورزشی که زنان را قادر می سازد تا به صورت خصوصی بازی کنند، به کمبود مشارکت کمک می کند. هنجارهای فرهنگی نقش و مسئولیت های زنان نسبت به خانواده نیز ممکن است موجب نگرانی از تمرین ورزشی زمان گیر باشد.
با این حال، ادعاهای اسلامی و متون مذهبی نشان می دهد که ورزش زنان به طور کلی باید ارتقا یابد و در برابر ارزش های مذهبی قرار گیرند. اظهارات قرآنی که پیروان اسلام باید سالم، باشند، خاص جنسی نیستند. با این حال، علاوه بر اصول مذهبی، موانع بسیاری برای زنان مسلمان در رابطه با مشارکت در ورزش وجود دارد. یک مانع مهم برای مشارکت زنان مسلمان، ممنوعیت اسلامی است که معمولا به عنوان حجاب شناخته می شود. فیفا این ممنوعیت را در سال 2011 تأسیس کرد و تیم ملی فوتبال زنان ایرانی را از رقابت نجات داد. در عین حال، بسیاری از ورزشکاران مسلمان زن موفق به موفقیت های قابل توجهی در رقابت های ورزشی شده اند. بعضی از آنها همچنین به ورزش خود در زمینه توانمندسازی خود، کار برای حقوق زنان، آموزش و پرورش و بهداشت و سلامتی و رفاه کمک کرده اند.
ورزش زنان ایرانی
در دهه اخیر زنان ایرانی از شرکت در بازی والیبال ممنوع شدند و یک دختر ایرانی به دلیل شرکت در مسابقه دستگیر شد. ایران حق میزبانی مسابقات والیبال بین المللی ساحلی را داشت و بسیاری از زنان ایرانی منتظر حضور در این مسابقات بودند. با این حال، هنگامی که زنان سعی در حضور در این رویداد داشتند،به آنها اجازه داده نشد و گفته می شود که FIVB آن را ممنوع کرده است.
زنان به رسانه های اجتماعی رفتند تا خشم خود را به اشتراک بگذارند؛ با این حال فدراسیون بین المللی والیبال ساحلی اتهامات را رد کرد و گفت که این یک سوء تفاهم است. این یکی از موارد رفتارهای ناعادلانه با زنان است و سعی در حمایت از تیم های خود در ایران دارد.
