محققان از تکنیک ردیابی حرکت چشم برای تعیین مهارت های ارتباطی به عنوان بخشی از یک سیستم تشخیص زودرس در علائم اوتیسم پیش از یک سالگی نوزاد کمک می گیرند. یک مطالعه جدید نشان می دهد که پزشکان ممکن است بتوانند علائم اختلال طیف اوتیسم یا همان ASD را در کودکان تا 10 ماهگی تشخیص دهد و این می تواند جهشی بزرگ در زمینه تشخیص زودهنگام این بیماری یا اختلال باشد.
تشخیص علائم اوتیسم پیش از یک سالگی
محققان در حال کار روی روش هایی برای تشخیص اوتیسم در کودکان تا 18 ماهگی بودند. این مطالعه جدید، به سرپرستی دانشمندان دانشگاه اوپسالا در سوئد، صورت گرفته و یک موفقیت بزرگ به حساب آمد. در این آزمایش محققان گروهی از 112 کودک را در یک مطالعه، مورد بررسی قرار دادند. 81 نفر از آن ها با داشتن سابقه خانوادگی اوتیسم، در دامنه ریسک بزرگتری قرار داشتند و 31 نفر دیگر با شانس کمتری برای ابتلا به این بیماری همراه بودند.
محققان برای سنجش پاسخ و عکس العمل نوزدان در تعامل با محرک های بینایی و والدین خود، از یک روش ردیابی چشم استفاده کردند. در مقایسه نتایج با تشخیص اوتیسم در کودکان 3 ساله، نتیجه این مطالعه آن شد که کودکانی که تماس چشمی و دنبال کردن هدف را به صورت موفق انجام نمی دهند، احتمال مبتلا بودن به اوتیسم را بیشتر دارا هستند.
نحوه ارتباط چشمی نوزادان و تشخیص علائم اوتیسم پیش از یک سالگی
برای این که درک درستی نسبت به این رویکرد داشته باشیم، ابتدا باید به شکل برقراری ارتباط در نوزادان، نگاه کنیم. قبل از این که کودک قادر به صحبت کردن باشد و یا حتی کنترل حرکتی داشته باشد، از چشمان خود برای دنبال کردن محرک ها و بزرگسالان و حتی پاسخ دادن به آن ها استفاده می کند.
کودکان فرد بزرگسال را مقابل چشمان خود دیده و با دنبال کردن او با نگاه خود، توجه فرد را جلب می کنند. این توجه مشترک و پاسخ نگاهی به بزرگسال یا حتی یک محرک جذاب مانند یک عروسک، نشانه ای از درگیر شدن و ارتباط برقرار کردن کودک با دیگران است. آن چه محققان دریافته اند، این است که به طور متوسط نوزادانی که بعدها علائم شدید اوتیسم را نشان داده و به آن مبتلا شدند، در دوران نوزادی از کمبود این توجه و ارتباط چشمی برخوردار بوده اند.
دکتر Terje Falck-Ytter، استادیار گروه روانشناسی دانشگاه اوپسالا سوئد و رهبر گروه تحقیقات می گوید: “نتایج نشان می دهد که کودکان مبتلا به اوتیسم برای برقراری ارتباط با بزرگسالان به همان اندازه که در شیرخوارگی مشکل داشته اند، دست به گریبان ناتوانی خود هستند.”
ابزارهای تشخیصی و تشخیص زودهنگام
که این ابزارهای تشخیصی راه مفیدتر و موثرتری برای تشخیص زودهنگام ابتلابه این بیماری در آینده را ایجاد می کنند. والدین و پزشکان می توانند تحولات نگاهی و دنبال کردن و تماس چشی در نوزادان را به عنوان یک عامل خطر و علامت هشدار ASD در نوزادان و کودکان نوپا بدانند.
مرکز تحقیقات اوتیسم می گوید: “توانایی تشخیص دقیق ASD قبل از تولد یک سالگی کودک، هدف بسیاری از تحقیقات بوده است. نگاه کودک، تماس چشمی، قدرت دنبال کردن سوژه و غیره را در شمار تغییرات الگوهای EEG آورده و به نظر می رسد که این تحقیقات نتایج امیدوار کننده ای به همراه داشته باشند.”
به گفته محققان، آزمایشات بالینی و تکرار این مطالعات قبل از قطعیت بخشیدن به این یافته ها، لازم و ضروری هستند.
تشخیص، درمان و مداخله
تشخیص ASD، تنها یک بخش از معمای این بیماری است. سپس این سوال مطرح می شود که با این تشخیص چه باید کرد؟
جیم لاومان، رئیس مرکز راه حل های معلولیت فکری و رشدی، می گوید: “تشخیص زودرس ممکن است به والدین کمک کند تا وضعیت پزشکی فرزندشان را بهتر درک کنند و به آن ها فرصت بیشتری برای یادگیری چگونگی کمک به شکوفا کردن فرزندشان بدهند.”
اما این ها تنها ملاحظات نیستند. وی ادامه می دهد: “طیف اوتیسم گسترده است. آیا تشخیص زودرس و مداخلات پس از آن، منجر به افزایش استرس و اضطراب والدین و تاثیر آن در مراقبت از کودک می شود؟ اگر تشخیص به نادرستی اتفاق افتد، چه خواهد شد؟”
در اینجا Melmed نظر موافقی دارد و می گوید: “نتایج زمانی بهتر می شوند که بتوانیم از پتانسیل یادگیری عظیم در دو سال اول زندگی کودک، استفاده کنیم.”
“اما در همه حال احتیاط توصیه می شود. همان طور که تشخیص زودهنگام این بیماری می توان در انجام موثر مراحل درمان اوتیسم به شدت قوی ظاهر شود، تشخیص نادرست نیز می تواند زندگی کودک و والدین وی را تحت تاثیر منفی خود قرار داده و فشار زیادی به خانواده ها وارد کند.”
آیا مداخله اولیه توصیه می شود؟
جان الدر روبیسون، نویسنده وبلاگ روانشناسی امروز و زندگی من با آسپرگر، در پستی نوشت: “وقتی امروز تصمیم به مداخله در روند زندگی کودکی که به اوتیسم مبتلاست می گیریم، باید ابتدا از خود سوال کنی که آیا این به کودک کمک می کند تا نسبت به خویش احساس بهتری داشته باشد؟ آیا این به والدین وی کمک می کند یا نه؟
وی می گوید که دانستن این که یک کودک شیرخوار علائم ابتدایی اوتیسم را داراست، به تنهایی کمک نمی کند. باید بدانیم که این اختلال در چه طیفی قرار داشته و تا چه اندازه جدی است و پس از آن به چه روش های مداخله ای و درمانی نیاز دارد. به واقع آخرین چیزی که ما نیاز داریم این است که کودکان را با مداخلات غیرضروری، آزار داده و ضربات بیشتری به آن ها وارد سازیم. به واقع این باعث می شود که کودک آسیب بیشتری ببیند.
سخن پایانی
تشخیص علائم اوتیسم پیش از یک سالگی را باید قدمی بزرگ در این زمینه و در حوزه تشخیص زودرس و شروع درمان به موقع بدانیم، اما به نظر می رسد که برای قطعی شدن توانایی تشخیص و درمان این روش راهی همچنان مطالعاتی و تحقیقی پیش روی دانشمندان قرار داشته باشد.
منبع: healthline
