مهاجرت به کانادا | بررسی شرایط و مشکلات مهاجرت به کانادا

مهاجرت به کانادا فرایندی است که طی آن مردم به کانادا مهاجرت می کنند تا در آن کشور اقامت کنند. اکثر این افراد شهروند کانادا می شوند. پس از سال 1947، قانون مهاجرت داخلی و سیاست آن، از طریق تغییرات عمده، به ویژه قانون مهاجرت سال 1976 و قانون حفاظت مهاجرت و پناهندگان در سال 2002، تغییر کرد. برای بررسی شرایط و مشکلات مربوط به مهاجرت این کشور همراه چندوچون باشید.

مهاجران کانادا

در کانادا چهار دسته مهاجران وجود دارد: طبقه خانوادگی (افراد نزدیک به ساکنان کانادایی که در کانادا زندگی می کنند)، مهاجران اقتصادی (کارگران ماهر و افراد کسب و کار)، پناهندگان (افرادی که از آزار و اذیت، شکنجه یا مجازات بی رحمانه و غیر عادی فرار می کنند) و رده انسانی دیگر (مردمی که به عنوان مهاجران پذیرفته می شوند).

در سال 2016 کانادا 296،346 تن از ساکنان دائمی را پذیرفته است، در مقایسه با  271،845 نفر که در سال گذشته اش پذیرفته است – بالاترین میزان پذیرش از سال 2010 است. از آن دسته ، 53٪ مهاجران اقتصادی و خانواده های فامیل همراه آنها بودند. 26٪ دسته خانوادگی بود 20٪ پناهنده یا اشخاص محافظت شده بودند و 1٪ در دسته بشردوستانه و دیگر بود.

طبق آمار سرشماری سال 2016 توسط آمار کانادا، 21.9 درصد از جمعیت کانادایی مهاجران یا اقامت دائم در کانادا بوده اند – کنفدراسیون کانادا در سال 1867 اعلام کرد تقریبا 22.3 درصد در طول سرشماری سال 1921 ثبت شده است که بالاترین سطح از سال 2007 بود. بیش از یک در پنج کانادایی در خارج از کشور متولد شدند و 22.3 درصد جمعیت متعلق به اقلیت های قابل مشاهده بودند که 3 نفر از 10 نفر در کانادا متولد شدند.

در سال های 2013-2014، بیشتر مردم کانادایی و همچنین احزاب عمده سیاسی، از افزایش سطح فعلی مهاجرت حمایت می کردند. یک مطالعه جامعه شناختی در سال 2014 حتی نتیجه گرفت که “استرالیا و کانادا بیشترین مهاجرت را در میان کشورهای غربی می پذیرند.” با این حال، در سال 2017، اکثر کانادایی ها اظهار داشتند که آنها موافقند که کانادا باید مهاجران و پناهندگان را کمتر بپذیرد.

سیاست های مهاجرت کانادا

سیاست های مهاجرت کانادا هنوز در حال تکامل است. در سال 2008، شهروندی و مهاجرت کانادا تغییرات قابل توجهی را برای ساده سازی جریان مداوم مهاجران ایجاد کرد. این تغییرات شامل دسته های حرفه ای برای مهاجرت در دسته های مختلف را کاهش داد. در سال 2015، کانادا سیستم اکسپرس ورودی(ارائه یک فرآیند درخواست ساده برای بسیاری از مهاجران اقتصادی) را معرفی کرد.

تغییرات اضافی در آوریل و مه 2017 صورت گرفت. در نوامبر 2017، احمد حسن وزیر مهاجرت اعلام کرد کانادا در طول سه سال آینده نزدیک به 1 میلیون نفر از ساکنان دائمی را دریافت می کند و تا سال 2020 از 0.7 درصد به 1 درصد جمعیت آن افزوده می شود. این افزایش ناشی از نیازهای اقتصادی کشور است که با جمعیتی بالا مواجه شده است، و پیش بینی می شود که تعداد سالخوردگان سالیانه تا سال 2036 در مقایسه با میزان بزرگسالان ، دو برابر شود.

تاثیر اقتصادی مهاجرت به کانادا

• در سال 2001، 250،640 نفر به کانادا مهاجرت کردند، نسبت به کل جمعیت 30،007،094 نفر در سرشماری سال 2001. از سال 2001، مهاجرت بین 221،352 و 262،236 مهاجر در سال بوده است. در سال 2017، دولت لیبرال اعلام کرد کانادا در طول سه سال آینده نزدیک به یک میلیون مهاجر را خواهد پذیرفت. تعداد مهاجران در سال 2018 به 310،000 افزایش پیدا خواهد کرد، از این رقم تا 300،000 در سال جاری است. این تعداد در سال 2019 به 330،000 افزایش خواهد یافت و در سال 2020 340،000 خواهد بود. سه دلیل عمده رسمی برای سطح مهاجرت عبارتند از:
• بخش اجتماعی – کانادا، تسهیل ادغام خانواده را تسهیل می کند.
• بخش بشردوستانه – مربوط به پناهندگان.
• مولفه اقتصادی – جذب مهاجران که از لحاظ اقتصادی و نیازهای بازار کار را پر می کنند.

لیبرال متعهد به افزایش سطح مهاجرت واقعی در سال 2005 شد. تمام احزاب سیاسی اکنون در مورد انتقاد از سطح بالای مهاجرت محتاط هستند. در نتیجه، سطح مهاجرت به کانادا (تقریبا 0.7٪ در هر سال) به میزان قابل توجهی بالاتر از سرانه آمریکا است (حدود یک میلیون و یا 0.3٪ در سال). علاوه بر این، بسیاری از مهاجرت مربوط به ایالات متحده از آمریکای لاتین است، و نسبتا کمتر از آسیا؛ ایالات متحده تنها با وجود داشتن 9 برابر جمعیت، دو برابر تعداد مهاجران را از کشورهای آسیایی مانند چین، هند، فیلیپین و پاکستان مانند کانادا پذیرفته است. به همین دلیل، بزرگترین اقلیت در ایالات متحده آمریکا جمعیت آمریکای لاتین است، در حالی که بزرگترین اقلیت کانادا، جمعیت آسیایی آن است.

رشد جمعیت مهاجران

رشد جمعیت مهاجران در شهرهای بزرگ یا به ویژه شهرهای مرکزی متمرکز است (به ویژه ونکوور، تورنتو و مونترال). این شهرها در حال افزایش تقاضای خدمات هستند که همراه با رشد جمعیت بالا است و موجب نگرانی در رابطه با توانایی زیرساخت در این شهرها برای رسیدگی به این هجوم  جمعیت می شود. به عنوان مثال، یک مقاله ستاره تورنتو که در تاریخ 14 ژوئیه 2006 توسط Daniel Stoffman منتشر شد، اشاره کرد که 43 درصد از مهاجران به منطقه تورنتو می روند و می گویند “به دلیل  افزایش تعداد مهاجران، شهرهای بزرگ ما قادر به حفظ فضای اجتماعی و فیزیکی خود نخواهند بود.

با توجه به حقوق شهروندی و مهاجرت کانادا، تحت توافق کانادا-کِبک در سال 1991، تنها مسئولیت انتخاب بیشتر مهاجرانی را دارد که به مقصد این استان آمده اند. البته، هنگامی که مهاجران اقامت دائم یا شهروندی خود را دریافت می کنند، می توانند در هر استان تحت بخش 6 منشور حقوق و آزادی کانادا آزادانه حرکت کنند و اقامت داشته باشند.

مهاجران اقتصادی

شهروندی و مهاجرت کانادا از هفت طبقه فرعی مهاجران اقتصادی استفاده می کند و شامل کارگران ماهر تحت این طبقه ها می شود: طبقه کارگر ماهر کبک،  تاجران ماهر فدرال، برنامه کارگر ماهر فدرال، طبقه کاندیدای استان و طبقه باتجربه کانادایی.

این روند با ارائه یک نمایه آنلاین با ائتلاف شرکت  اکسپرس ورودی، تحت یکی از 3 برنامه مهاجرت کانادا و یا برنامه مهاجرت استانی است.  بالاترین نامزد دریافت شده برای درخواست اقامت دائم دعوت شده است.

برنامه های مهاجرت تجاری که اجازه ورود دائمی به کانادا می دهند:

•   برنامه سرمایه گذاران مهاجر( Quebec (QIIP
•     برنامه کارآفرینان کبک
•    خود کارمندی در کبک
•     برنامه استارت آپ ویزای فدرال

افراد با ارزش خالص مشخص می توانند از طریق برنامه های خاص برای اقامت دائم درخواست دهند.  متقاضی اصلی متشکل از متقاضیان اصلی ماهر، 19.8 درصد از کل مهاجرت ها را در سال 2005 تشکیل دادند. کانادا همچنین یک برنامه مهاجرت تجاری VIP را ایجاد کرده است که به مهاجران اجازه می دهد که تجربه کسب و کار کافی و یا تجربه مدیریت برای اقامت دائم در دوره کوتاه تر از سایر انواع مهاجرت دست یابند.

در 1 ماه مه 2014، طبقه کارگران فدرال یکبار دیگر 25000 نفر از متقاضیان در هر 1000 مورد را پذیرفتند. طرح اقتصادی جدید 2015 در ژانویه 2015 آغاز شد که در آن برنامه کارگر ماهر بیشتر از برنامه کارفرما است. فهرست فعلی مشاغل پذیرفته شده در سال 2014 شامل بسیاری از مشاغل مانند مدیران ارشد، حسابداران، پزشکان و متخصصان پزشکی، حرفه ای ها در بازاریابی و تبلیغات، متخصصان املاک و مستغلات و بسیاری دیگر است.
برنامه قابل اجرا در 2 آگوست 2016، سبب شد تمام خریداران خانه که شهروند کانادا نیستند و نه مهاجرت کرده اند، مجبورند در هنگام خرید ملک مسکونی در ناحیه منطقه ونکوور بزرگ مالیات مالیات 15٪ را پرداخت کنند.

طبقه خانوادگی

تحت برنامه دولتی، هر دو شهروندان و ساکنان دائمی می توانند اعضای خانواده را برای مهاجرت به کانادا حمایت کنند.

پناهندگان

در سال 2010،در کانادا 280،681 مهاجر (دائم و موقت) پذیرفته شد که از آن 186،913 (67٪) مهاجران اقتصادی بودند؛ 60،220 (22٪)  طبقه خانوادگی بودند؛  24696 (9٪) پناهنده بودند؛ و 8،845 (2٪) از طریق تعطیلات، کارآموزی و تحصیلات بودند.
طبق قانون ملیت کانادا مهاجر می تواند پس از زندگی در کانادا برای 1095 روز (3 سال) در هر دوره 5 ساله درخواست اقامت شهروندی کند، مگر این که در کانادا حداقل دو سال در اقامت دائم باشد.

ادعای پناهندگی در کانادا

شخصی که در جستجوی پناهندگی در کانادا است، ابتدا باید توسط هیئت مهاجرت و پناهندگی کانادا (IRB) واجد شرایط باشد. IRB، پناهندگان واجد شرایط را به دو دسته مجزا تقسیم می کند:

پناهندگان کنوانسیون:

کسی که خارج است و نمی تواند به کشور خود بازگردد به دلیل ترس از آزار و اذیت بر اساس چندین عامل از جمله نژاد، مذهب و عقاید سیاسی.

فرد نیاز به حفاظت:

ادعای پناهندگی تحت این دسته معمولا در نقطه ورود به کانادا ساخته می شود. افرادی که ادعا می کنند فردی هستند که نیاز به حفاظت دارند و نمی توانند با خیال راحت به کشور خود بازگردند زیرا ممکن است به علت شکنجه، خطر زندگی یا خطر رفتارهای بی رحمانه و غیر معمول مورد تهدید قرار گیرند.

پس از ورود به مصاحبه و واجد شرایط بودن، پناهجویان مجاز پذیرش می شوند. کسانی که پذیرفته می شوند، کتبی دلایل خود را برای پذیرش ارائه می دهند. هیئت پناهندگان بعد از 60 روز پرونده خود را باز می کند و در شرایط مطلوب، شاکیان به عنوان پناهنده پذیرفته می شوند. اگر ادعاها توسط مصاحبه کنندگان مناسب نباشد، پناهجویان ممکن است اخراج شوند و موارد متعددی وجود دارد که برای ارجاع به IRB غیرمجاز هستند.

نگرش اخیر کانادایی ها نسبت به مهاجرت

یک مطالعه در اکتبر 2016 در مورد ارزش های کانادا توسط  Angus Reid تصویری متضاد را ارائه می دهد که در حدود 68 درصد از آن ها می گویند که آنها خواستار اقلیت ها بیشتر در جهت جریان اصلی هستند. همین تعداد نیز می گویند که با این حال خوشحال هستند که مهاجران خود را در جامعه ادغام کردند. علاوه بر این، 79 درصد از کانادایی ها معتقدند سیاست مهاجرت باید مبتنی بر نیازهای اقتصادی و کارگری کشور باشد، نه نیازهای خارجی ها برای فرار از بحران در کشور. اگر چه تعهد کانادایی ها به چند فرهنگی افزایش نمی یابد، اما جنبش های ملی ناسیونالیست آمریکای شمالی و اروپایی نگرش کانادایی ها را تحت تاثیر قرار داده است.