مزایای تشخیص بیماری اوتیسم یا در خودماندگی پیش از 2 سالگی کدامند؟ بدیهی است که هر چه زودتر بتوان علائم بیماری اوتیسم را تشخیص داد، می توان مداخلات درمانی را سریع تر شروع کرده و نتایج چشمگیرتری نیز به دست آورد. بیشتر کارشناسان این حوزه در این باره نظر موافق و یکسان دارند.
تشخیص بیماری اوتیسم پیش از 2 سالگی
در واقع باید گفت که یکی از موانع درمان زودرس و موثر اوتیسم، همین تشخیص دیرهنگام آن در کودکان خردسال است. پیش از این تشخیص اوتیسم پیش از 2 سالگی به هیچ وجه قابل اعتماد و اعتنا نبود و متخصصان، تازه از 2 سالگی به بعد تشخیص این بیماری را ممکن می دانستند، اما این در حال تغییر است.
یک مطالعه جدید منتشر شده در JAMA Pediatrics Trusted Source حاکی از آن است که تشخیص اختلال طیف اوتیسم (ASD) در سن 14 سالگی با سنین بزرگتر از آن، نتایج مشابهی در اختیار قرار می دهد. محققان 1.269 کودک نوپا را در سن 12 ماهگی مورد مطالعه قرار داده و نتیجه گرفته اند که تشخیص بیماری اوتیسم در 14 ماهگی کاملا پایدار است.
آن ها همین طور خاطر نشان ساختند 24 درصد از کودکانی که در نهایت به ASD مبتلا شده اند، در ارزیابی های اولیه روانشناسی الگوهای رفتاری تاخیر در رشد زبانی را نشان داده بودند. این یافته ها باعث می شود که متخصصان بتوانند مداخلات درمانی را بسیار زودتر از آن چه پیش از این امکان پذیر بوده است، آغاز کنند.
برای کودکان مبتلا به اوتیسم و خانواده های آن ها، این می تواند یک تحول بزرگ و خبری مسرت بخش باشد.
درادامه
کارن پیرس، دکتر و نویسنده و استاد در دپارتمان علوم اعصاب دانشگاه کالیفرنیا به Healthline می گوید: “درک ما از انعطاف پذیری اولیه مغز نشان می دهد که درمان زودهنگام باید به نتایج بسیار مطلوبی منجر شود، اما ما این موضوع را تنها پس از مطالعات بالینی درک خواهیم کرد.”
دو متخصص دیگر اوتیسم نیز با این نظریه که تشخیص اوتیسم پیش از 2 سالگی امکان پذیر است، موافقت کرده اند. ربکا ساکس، روانشناس بالینی دارای مجوز CBT Spectrum در نیویورک توضیح می دهد: “شاخص های اوتیسم مانند تاخیر صحبت کردن و تعاملات اجتماعی تا 14 ماهگی خود را نشان می دهند.” با این حال وی خاطر نشان ساخت: “گاهی اوقات دختران مبتلا به اوتیسم تشخیص داده نمی شوند و یا به دلیل ساختار و اقدامات ارزیابی ASD، اشتباه تشخیصی در مورد آن ها اتفاق می افتد.”
کیت کودی، روانشناس دارای مجوز خدمات روانشناختی اضافه می کند: “صحت چنین تشخیص های اولیه با توجه به آن چه متخصصان روی آن تمرکز دارند، سنجیده خواهد شد.” وی همین طور خاطرنشان می سازد: “بیشتر تشخیص های اولیه مبتنی بر چگونگی تعامل کودک با یک بزرگسال استوار شده است. علائم دیگر ممکن است وقتی کودک بزرگتر می شود، در تعاملات وی با همسالان خود ظهور پیدا کند.”
فواید تشخیص اوتیسم پیش از 2 سالگی کدامند؟
اختلال ASD، شامل طیف گسترده ای از شرایطی است که با چالش های مهارت اجتماعی و ارتباطی، رفتارهای تکراری و گفتار و ارتباطات غیرکلامی همراه هستند. این بیماری در حدود 1 نفر از هر 59 کودک را به خود اختصاص داده و به اندازه 4 برابر بیشتر در پسران نسبت به دختران دیده می شود. این که اوتیسم چگونه خود را نشان می دهد، می توانید از یک کودک به کودک دیگر متفاوت باشد و در واقع همین موضوع تشخیص آن را سخت می سازد.
اما زمان بندی عامل بسیار مهمی در به حداکثر رساندن تاثیرات درمانی است و بدیهی است که هر چه زودتر تشخیص صورت بگیرد، قادر به برداشتن قدم های مثبتی در مسیر درمان هستیم.
پیرس خاطر نشان کرد: “میانگین سن تشخیص بیماری اوتیسم در کودکان، 52 ماهگی است”. وی افزود: “با توجه به انعطاف پذیری مغز انسان، این سیستم بدن با تجربیات اولیه محیطی به ویژه در سال های اول زندگی شکل می گیرد. اما از طرفی متاسفانه این سن دیرهنگامی برای تشخیص بیماری است و شدت تاثیر درمان ها را کم می کند.” ساکس و کودی نیز با این نظر موافق هستند.
ساکس تاکید می کند:
“هر چه مداخله های درمانی زودتر آغاز شوند، پیشرفت های بیشتری را شاهد خواهیم بود.” کودی نیز اضافه کرد که درمان های زودهنگام، شانس بهتر و بیشتری برای جبران مشکلات ناشی از اوتیسم به وجود می آورند.”
ساکس خاطر نشان کرد: “این روش های درمانی به منظور بهبود مهارت های ارتباطی در کودکان عمل کرده و می توانند در کاهش استرس ها موثر واقع شوند. وقتی کودکی چیزی را به سمتی پرتاب می کند، در حال برقراری ارتباط است و در صورتی که تشخیص اولیه نسبت به بیمار بودن کودکی نادرست باشد، این درمان های اولیه تقویت مهارت های ارتباطی برای وی، آسیب رسان نخواهد بود.”
به علاوه در صورتی که کودکی دارای مشکلات تاخیر کلامی باشد، این روش ها به شکلی به وی کمک خواهد کرد.
روش های درمانی اوتیسم
سه روش اصلی برای مداخله و درمان اوتیسم وجود دارد: پزشکی، غیرپزشکی و درمان های جایگزین
به گفته محققان ارشد اوتیسم کانادا رویکردهای پزشکی شامل موارد زیر هستند:
- رژیم های غذایی خاص فاقد گلوتن
- داروهایی مانند آنتی بیوتیک ها
- مواد مغذی مانند آنزیم های گوارشی
بر اساس راهنمای منابع اوتیسم تگزاس رویکردهای غیرپزشکی بسیار گسترده بوده و مهم ترین و موثرترین آن ها شامل موارد زیر می شود:
مداخله شناختی رفتاری که به افراد می آموزد تا افکار و رفتارها را درک کرده و آن ها را تغییر دهند. همین طور تمریناتی که از فشارهای بدنی برای کاهش رفتارهای مشکل ساز یا افزایش رفتارهای مناسب ضمن افزایش آمادگی جسمانی و مهارت های حرکتی استفاده می کند.
مداخلاتی که توسط والدین انجام می شود نیز می تواند باعث افزایش فرصت های یادگیری مثبت و کسب مهارت های مهم گردد.
تقویتی که رابطه بین رفتار و استفاده از مهارت فرد و پیامدهای آن ایجاد می کند. خودمدیریتی است که به افراد می آموزد تا رفتارهای خود را تنظیم کرده و مناسب با موقعیت رفتار کنند. آموزش مهارت های اجتماعی که به افراد در تعاملات اجتماعی فردی و گروهی یاری می رساند.
علاوه بر مداخلات فوق و گزینه های درمانی، بسیاری از خانواده ها و کودکان مبتلا به ASD از رویکردهای دیگر حمایت می کنند.
نتایج تحقیقات بیشتر در مورد تشخیص درخودماندگی
طبق اعلام مرکز اوتیسم کانادا، سایر روش های درمانی دیگر شامل موارد زیر می شوند:
- هنر
- موسیقی
- کار درمانی
- یکپارچگی حسی
- تفریح درمانی
همچنین از حیوان درمانی نیز به عنون یک روش مداخله ای بسیار موثر شناخته شده است. درمان با حیوانات می تواند شامل کار با سگ، اسب سواری یا شنا با دلفین ها باشد. انجمن اوتیسم می گوید: “این حیوانات می توانند شبیه سازی تحریکات حسی و نقطه تمرکز را بهبود بخشیده و فرصت هایی برای یادگیری در مورد رفتار و ارتباطات فراهم سازند.”
کودی و ساکس معتقد هستند که این درمان ها حتی در سال های ادامه دار بزرگسالی نیز می توانند تا حدودی موثر باشند و مواردی چون اضطراب، افسردگی و رفتارهای وسواسی را که گاهی با اوتیسم همراه هستند را کاهش داده و التیام بخشند.
نتیجه گیری
بنابراین در صورتی که کمترین علائمی از بیماری اوتیسم را در کودک خود مشاهده نمودید، لازم است که وی سریعا به وسیله یک متخصص مورد ارزیابی قرار بگیرد. در این صورت امکان شروع درمان و تاثیرپذیری بیشتر در کودک بیمار به وجود می آید.
منبع: healthline
