هر کودک یا بزرگسال مبتلا به اوتیسم دارای نقاط قوت و چالش های منحصر به فردی است، بنابر این نمی توانیم هیچ گونه درمان و مداخله کلی برای مبتلایان به اوتیسم ارائه دهیم. به این معنا که هرگز نسخه ی کلی برای درمان اوتیسم وجود ندارد.
هر برنامه درمانی یا مداخلات برای کاهش علائم اوتیسم، می باید با توجه به نیازهای خاص فرد باشد.
مداخلات می تواند شامل درمان های رفتاری، دارو و یا ترکیبی از هر دو باشد. بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم دارای مشکلات پزشکی نظیر اختلالات خواب، تشنج، ناراحتی های گوارشی و … هستند. رسیدگی به این مشکلات با مداخلات پزشکی و درمانی کلینیکی می تواند توجه و رفتارهای فرد را بهبود بخشد و بخشی از دشواری های وی را برطرف سازد.
توجه داشته باشید که حتی اگر فرزند شما به طور رسمی در طیف اختلالات اوتیسم قرار نمی گیرد، و به صورت قطعی اوتیسم وی تشخیص داده نشود؛ باز می تواند برای برخی از مشکلات شبیه سازی شده ی اوتیسم در وی از درمان های خاصی استفاده نمود.
نوع درمان فرزند شما برای اختلال طیف اوتیسم بستگی به نیازهای فردی وی دارد. از آن جایی که ASD یک اختلال طیفی است (یعنی برخی از کودکان علائم خفیف دارند و برخی دیگر علائم شدید) و هر کودک آن را به شکل منحصر به فردی تجربه می کند، درمان های گوناگونی را نیز خواهیم داشت.
درمان هایی که کودک شما می تواند از آن ها بهره مند شود، به وضعیت و نیازهایش بستگی دارد. اما هدف در همه ی آن ها یکی می باشد: کاهش علائم اوتیسم، بهبود یادگیری و پیشرفت.
اما سوال بزرگی که با آن روبرو هستیم:
آیا درمانی برای اوتیسم وجود دارد؟
نخستین واکنش مشترکی که تمام پدر و مادرها پس از تشخیص اولیه ی اختلال اوتیسم در فرزندشان دارند، مطرح کردن این پرسش است که آیا درمانی برای این بیماری وجود دارد یا خیر؟
همه ی ما به امید نیاز داریم و هیچ کس دوست ندارد پاسخ های ناامید کننده دریافت کند. اکثر والدین به درمان های توصیه شده روی آورده و شانس فرزند خود را برای ورود به سیر طبیعی زندگی می آزمایند.
اگر چه اکثر قریب به اتفاق متخصصان معتقد هستند که درمان قطعی و کلی برای اوتیسم وجود ندارد، اما مواردی را دیده ایم که بیماران قدم های بزرگی در مسیر پیشرفت و بهبود برداشته اند و شرایط زندگی آن ها به اوضاع بهتری انجامیده است.
البته آزمایشاتی که در سال گذشته توسط یک تیم تحقیقاتی صورت گرفت، نتیجه ی جالبی دربر داشت. این نتیجه حاکی از آن بود که مسدود کردن پروتئین خاصی در گردش خون افراد مبتلا، می تواند علائم و نمودهای ظاهری اوتیسم را تا حد قابل توجهی کاهش دهد. البته این تحقیقات هنوز در مرحله ی آزمایشات حیوانی هستند و هرگز نمی توان نتایج آن ها را قطعی دانست.
جستجو در اینترنت ممکن است نتایج غیرعلمی به پدر و مادرهایی که به دنبال درمان کودک مبتلا به اوتیسم خود هستند، ارائه دهد. این نتایج شامل رژیم های غذایی خاص، حذف گلوتن، روی آوردن به غذاهای ارگانیک، از بین بردن باکتری های روده، افزایش مصرف روی و … می باشد که هرگز هیچ کدام تاثیری در درمان اوتیسم نخواهند داشت.
این بدان معنی نیست که هیچ امیدی وجود ندارد؛ اما برای کاهش علائم اوتیسم می باید به متخصصان این حوزه مراجعه نمود و از درمان ها دراز مدت و مداخلات رفتاری بهره برد.
نکته: یک واقعیت بسیار مهم وجود دارد و آن این است که مراجعه ی زودهنگام برای درمان اوتیسم، نقش چشمگیری در دریافت نتیجه از آن دارد. مطالعات و آمار نشان می دهد که کودکان مبتلا به اوتیسم که مداخلات درمانی خود را از سن زیر 5 سال آغاز کرده اند، پیشرفت های قابل توجهی از خود نشان داده اند.
درمان های مختلف رفتاری
این یکی از رایج ترین روش های درمانی اوتیسم به شمار می آید و مرور مطالعات گذشته نشان می دهد که این سبک از درمان، نتایج بسیار خوبی را در کاهش علائم به بار آورده است.
یک دوره مداخلات درمانی رفتاری در کودکان نوپا که حداقل 6 ماه به طول بیانجامد، می تواند سطوح ارتباطی آنان را بهبود بخشد.
همچنین به اثبات رسیده است که برنامه های گروهی مهارت های اجتماعی را بهبود می بخشد و می تواند اضطراب و پرخاشگری را کاهش دهد.
آموزش والدین
چیزی که در درمان اوتیسم بسیار نقش کلیدی دارد، آموزش والدین است. از آن جایی که میزان تحت تاثیر آموزش ها بودن، در کاهش علائم فوق العاده موثر است، والدین می باید خود تحت آموزش قرار گرفته و بیاموزند که چطور درمان های متخصصان را در خانه ادامه دهند.
به این شکل کودکان مبتلا به اوتیسم که به طور مداوم در معرض آموزش قرار می گیرند، سریع و سریع تر به خطوط هدف نزدیک می شوند.
آموزش مهارت های اجتماعی و درمان های گفتاری
در این آموزش ویژه تمریناتی برای ابراز احساسات، و اندیشه های کودکان مبتلا انجام می شود. این کار از طریق درمان های گروهی، نقش آفرینی اجتماعی و داستان درمانی پیگیری می شود.
درمان های شناختی رفتار
این نوع درمان با تمرکز بر روی رفتاری، مانند اعتماد به نفس، تنظیم احساسات و پیشرفت های کلی رفتاری صورت می گیرد.
تجزیه و تحلیل کاربردی رفتارها (ABA)
این درمان هر دوی مهارت های اجتماعی و رفتاری را بهبود می بخشد و یکی از قدیمی ترین سبک های درمانی اوتیسم محسوب می گردد.
این نوع درمان بر پایه ی پاداش دادن بر رفتارهای مثبت و نکوهیدن رفتارهای منفی شکل می گیرد.
مداخلات حسی
بیشتر کودکان مبتلا به اوتیسم مشکلاتی با حواس خود دارند. آن ها ممکن است نتوانند هماهنگی بهبود یافته میان دست و چشم داشته باشند یا اضطراب خود را کنترل نمایند.
اتاق حسی جایی ست کنترل شده و تدارک یافته برای این که کودک مبتلا به اوتیسم که از نقص کنترل و شناخت حواس رنج می برد، رفته رفته بتواند بر حواس خود آگاهی پیدا کرده و آن ها را مدیریت کند.
بهبود ترس و اضطراب
این تکنیک درمان شاید کمی وحشیانه و آزاردهنده به نظر برسد، اما کاربردی و تاثیرگذار است. ایده ی این نوع درمان بر این اساس استوار گشته که فرد مبتلا به اوتیسم را در مقابل و رویاروی مواردی که موجب اضطرابش می گردد، قرار می دهند. البته این عمل در یک محیط کنترل شده و در طول زمان اتفاق می افتد.
به طور مثال اگر برای یک کودک مبتلا به ASD، محیط کلاس درس اضطراب آور است، رفته رفته او را در این محیط جای می دهند. این حتی می تواند با فیلم ها یا تصاویری از کلاس درس آغاز شود. با هر مرحله آن ها در کنترل اضطراب خود، به آرامی به سمت سناریوهای زندگی واقعی می روند.
با تمام این درمان ها که در بالا تنها بخشی از آن ها را ذکر کردیم، به هیچ وجه خودتان هیچ گونه اقدامی برای درمان یا کاهش علائم کودک مبتلا به اوتیسم نکنید. هر گونه قدم اشتباه درمانی می تواند اوضاع را وخیم تر ساخته و راه درمان را بارها سخت تر سازد.
بنابر این تنها راه درمانی اوتیسم و بهبود شرایط زندگی کودک یا فرد مبتلا، مراجعه به متخصص و استفاده ی دقیق از راهنمایی های وی می باشد.
منبع: webmd
